Voor de derde keer in een half jaar
tijd meld ik me met mijn zoon bij de opticien. De eerste 2 brillen
waren kapot gemaakt in woede aanvallen. De glazen van de tweede bril
heb ik over laten zetten in een derde bril. Echter binnen 2 maanden
gaf mijn zoon aan dat hij het schoolbord niet meer goed kon lezen en
dus probeerde ik een afspraak te maken bij de lokale #Pearl voor een
oogmeting.
Dit maken van een afspraak bleek echter
niet mogelijk, want 'zo werken zij niet'. Ook niet, nadat ik had
uitgelegd dat mijn zoon #autisme heeft en niet in staat is om lang te
moeten wachten, omdat hij dan overprikkeld raakt en er van de
oogmeting niet veel meer terecht zou komen. Nee mevrouw, wij maken
geen uitzondering op deze regel. Op mijn vraag wanneer er dan een
rustig moment zou zijn, waarop wij wellicht niet zo lang zouden
moeten wachten, kreeg ik de mededeling dat dit dan op de donderdag
aan het van de middag zou zijn, maar er konden uiteraard geen
garanties gegeven worden. De volgende donderdag om 16.00 uur stonden
wij op de stoep. Er was slechts 1 klant voor ons, dus dat viel mee en
de oogmeting was al snel gedaan. De ogen waren inderdaad wederom
achteruit gegaan en de sterkte kwam inmiddels neer op -5,25 en -6,50;
behoorlijk hoog voor een 12 jarige, maar een nieuwe bril of op zijn
minst nieuwe glazen waren onvermijdelijk.
Meneer de opticien adviseerde ons
echter om eens na te denken over contactlenzen. Het schijnt namelijk
zo te zijn dat de ogen minder snel achteruit gaan, wanneer er
contactlenzen gedragen worden en bovendien zou ik hiervoor een
contract voor maandlenzen af kunnen sluiten, die ik dan ook per maand
zou kunnen betalen. De verzekering was immers al op voor de komende 2
jaar en hiermee zou ik de kosten kunnen spreiden en last but not
least …. wanneer er een lens kapot gaat is dit niet zo'n hoge
uitgave als de kosten voor een hele nieuwe bril.... Goede argumenten,
maar het ging er uiteraard om hoe mijn zoon dit zou vinden... Ik zag
meteen al hele doemscenario's voor mijn geestesoog voltrekken. Kan
hij dit? Durft hij dit? Hoeveel tijd gaat dit ons per dag kosten?
Ik keek opzij naar hem en zag hem
glunderen.... “Mam, zeg ja! Dit wil ik echt zo graag!”
Ik draag zelf al sinds mijn 17e
contactlenzen en weet dus wat het is. En ik weet ook nog dat ik o zo
blij was toen ik dit als cadeau voor mijn eindexamen kreeg. Nooit
meer die vervelende bril. Ik was om. We gaan het proberen.
De volgende dag konden we (op
afspraak... zowaar) komen voor het oefenen van het in- en uitdoen van
de lenzen. De opticien zou een uur voor ons uittrekken en zodra het
mijn zoon zou lukken de lenzen zelfstandig in en uit te doen, kon hij
ze meekrijgen. Hij was ervan overtuigd dat het zou lukken.... ik niet
helemaal.
De volgende dag, wederom om 16.00 uur
meldden wij ons weer bij de Pearl. Mijn zoon gaf direct aan dat hij
het eng vond om zijn ogen aan te raken en erg op zag tegen het feit
dat hij dan ook nog iets in zijn oog moest stoppen. De opticien
verzekerde hem dat het zou gaan lukken en dat hij hem er doorheen zou
helpen. Mijn zoon zou vandaag met contactlenzen de deur uitlopen.
Nog nooit heb ik mijn zoon zo erg zien
“#stimmen” hij flapperde met zijn handen, stampte met zijn voeten
en schudde met zijn hoofd, alleen al bij het idee dat hij zijn oog
aan moest raken. Ik heb hem meerdere malen gezegd dat het niet moest,
maar mocht, maar hij wilde doorzetten. Meneer de opticien raakte na
20 minuten zijn geduld kwijt. Hij wilde een kleine pauze. “Maar het
uur is toch niet om?”, vroeg mijn zoon verontwaardigd. En hij
huilde. Nee, dat niet, maar dit was volgens de meneer beter voor zijn
ogen. De meneer ging buiten even afkoelen. Na 5 minuten werd de
kwelling inderdaad voortgezet en na totaal 45 minuten zat er 1 lens
in, die de meneer er zelf weer uithaalde. “Genoeg voor vandaag”,
zei hij. “Jij maakt me zo ontzettend moe. Ik ben nog nooit zo moe
van iemand geweest die ik lenzen moest in leren zetten. Kom morgen
maar terug!”
BAM! Daar ging het zelfvertrouwen van
mijn zoon weer de grond in. Ik was verontwaardigd, maar zag wel dat
de ogen van mijn zoon zwaar geïrriteerd waren van het rommelen en
het huilen. Daarnaast dacht ik nog... “Goh, al moe van drie
kwartier met mijn zoon bezig zijn? Je moest eens weten hoe ik me voel
na 12 jaar!” Ik herpakte mezelf en stelde mijn zoon gerust. Morgen
zouden we terug gaan en morgen zou hij zijn lenzen hoe dan ook zelf
in en uit kunnen doen. Meneer de opticien kreeg in gedachten de
sticker “#autismeonvriendelijkste medewerker” opgeplakt.
Dag 3 op een rij naar de opticien.
Meneer de opticien zag ons binnenkomen en duwde snel zijn vrouwelijke
collega naar voren. “Zij gaat jou vandaag helpen, want ik heb geen
tijd”. De dame in kwestie was rustig en vriendelijk en binnen 20
minuten had mijn zoon 2x zijn lenzen zelfstandig ingezet en 1x zelf
eruit gehaald (dat overigens een stuk makkelijker ging dan het erin
zetten). Trots was ik op hem en hij natuurlijk ook op zichzelf!.
Met een pakketje voor 6 maanden en een
opbouwschema werden we naar huis gestuurd.... en goed blijven oefenen
hoor!
We zijn inmiddels een paar maanden
verder. Het is nog steeds bijna elke ochtend een drama op het moment
dat de lenzen ingezet moeten worden. Het geluid van de radio/TV moet
uit. Ik mag niks zeggen of vragen en er komt een boel gevloek en
gescheld bij kijken. Ik houd met stil, maar blijf in de buurt, voor
het geval er een derde hand of een extra handdoekje nodig is die hij
op zijn ogen wil duwen. Er wordt dagelijks geflapperd en gestampt
wanneer een lens net in zijn ogen is gezet, maar zodra ze er eenmaal
allebei in zitten kalmeert mijn zoon alweer snel; tenzij er een
“kattenbaksteentje” in zijn oog zit. Uit ervaring weet ik dat het
kleinste vuiltje zo aan kan voelen, dus lach ik er maar stilletjes
om. Gelukkig gaat het uithalen van de lenzen over het algemeen vrij
snel en zonder gedoe.
