Intuitie

Wat ik gemerkt heb in de afgelopen jaren is dat ik heel veel op mijn gevoel heb gedaan met betrekking tot het opvoeden van mijn zoon. Nu kun je natuurlijk zeggen dat alle moeders dat doen, maar ik kan je wel vertellen dat het voor de moeder van een kind met #autisme anders is.
Gevoel en gevoelens zijn voor een kind met autisme namelijk totaal abracadabra.... Dan is het wel fijn dat je als moeder gevoel en gevoelens wel hebt en herkent en kan benoemen, maar het maakt het wel een beetje lastig. Gevoel en gevoelens worden vaak totaal misplaatst gebruikt en uitvergroot of onderschat. Het is voor mij als moeder dus continu kijken, observeren, luisteren, inschatten en vertrouwen op mijn intuitie.

Als ik terugdenk aan de afgelopen jaren zijn er zoveel momenten geweest dat ik op mijn #intuitie heb moeten varen.... en dat gevoel bleek altijd juist.

Mijn zoontje heeft veel gehuild als baby. Soms leek hij echt ontroostbaar. Het vreemde was dat het slapen 's nachts eigenlijk altijd wel goed ging, de huilbuien waren overdag. Op een avond... ik denk dat hij ongeveer een maand of 9 was.... was het huilen anders en op een ander tijdstip. Hij had koorts, maar was verder niet ziek (niet verkouden, geen vreemde ontlasting, geen uitslag). Plotseling kreeg ik de ingeving dat hij misschien wel eens blaasontsteking kon hebben. Een gevoel.... een voorgevoel....
Ik heb mijn zoontje opgepakt en ben naar de huisartsenpost gereden, waar ik mijn vermoeden meldde. Er werd vreemd naar mij gekeken en men wilde mij naar huis sturen. Blaasontsteking komt nauwelijks voor bij baby's en nog minder vaak bij jongetjes. Ik heb echter aangedrongen op een onderzoek en wat bleek: blaasontsteking!

Vorig jaar was hij gevallen met buitenspelen.... Ik vertrouwde het niet helemaal, maar hij gaf aan dat het prima ging. Pas de volgende dag zag ik dat hij zijn rechterarm ontlastte en ben ik alsnog met hem naar het ziekenhuis gegaan om een foto te laten maken: twijgbreukje in zijn pols.

Ik mijn beleving is het zo dat zowel gevoel in de vorm van emoties als lijfelijk totaal misplaatst worden door mijn zoon. Het is altijd gokken in hoeverre hij aangeeft wat hij nou echt voelt.
Vlak voor de vakantie heb ik geholpen op school bij een buitenlesje. Aan het eind van de les struikelde mijn zoon en viel hij. Brullen.... krijsen.... alsof hij beide benen had gebroken. En het zag er heel onschuldig uit. Weer heb ik op mijn intuitie moeten varen.... Ik heb hem overeind getrokken en de aandacht gegeven die hij graag wilde. Binnen 5 minuten was er niets meer aan de hand. Een schaafje op zijn knie, dat was het.

Voor wat betreft de emotionele beleving van mijn kind is het ongeveer hetzelfde verhaal, maar emotie zijn lastig. Ook voor een volwassene. Er zijn zoveel emoties die in een verschillende context verschillend gebruikt worden. En wat nou als je niet zo goed weet welke emotie bij welk gevoel hoort? Als je boos wordt als je bang bent, als je boos wordt als je nerveus bent, als je boos wordt wanneer je ontvreden bent, of onzeker.... Bij mijn zoon lijkt het soms alsof "boos" de enige manier is om zich te uiten. Het is hier een continu zoeken naar wat nu de achterliggende oorzaak is van zijn boosheid. Wanneer ik niet snel genoeg in de gaten heb wat de oorzaak is, komt het nogal eens voor dat hier in huis het een en ander sneuvelt. Het komt dan dus weer aan op mijn intuitie om te benoemen wat de oorzaak van de boosheid is.... Oorzaak gevonden? Dan kan het "probleem" aangepakt worden.
Het is voor mij inmiddels bijna een vanzelfsprekendheid geworden om problemen op te sporen en te benoemen. Als de emotie een naam heeft, dan kan ik het uitleggen. Dit wil echter niet zeggen dat bij een volgende soortgelijke situatie de emotie door mijn zoon herkent wordt.... Opnieuw zal hij eerst boos zijn, waarna het hele proces weer opnieuw kan beginnen.  

Intuitie .... voor mij een vanzelfsprekendheid aan het worden.... voor mijn zoon zal dat het helaas nooit zijn.