Meltdown....

En zo komt het dat mijn puzzelstukjes voor wat betreft mijn zoon steeds meer op zijn plek vallen.
Ik heb me de afgelopen weken aardig in zitten lezen. Ben lid geworden van communities over Asperger en ik LEER! Ik leer steeds meer hoe de wereld van mijn kind eruit ziet en probeer over zijn schouder mee te kijken en me in te leven in zijn gedachtenwereld.
Het wordt ondertussen zo druk in mijn eigen hoofd dat ik heb besloten om het op te gaan schrijven. Mijn ervaringen... mijn inzichten.... mijn wijsheid.

Ik schrijf het ook in de hoop er andere mensen mee te kunnen helpen. Ik merk dat ik iets heb aan het lezen van de ervaringen van anderen.... dus waarom niet andersom.

Vorige week heb ik op fb een stukje gelezen van een jongen met Asperger die in de bus zat en een zogeheten "Meltdown" kreeg. Ik had er nog nooit van gehoord en was benieuwd wat daarmee nu eigenlijk wordt bedoelt.

Mensen met Asperger hebben vaak moeite met publieke omgevingen en het kan ze gewoonweg te veel worden. De jongen beschreef hoe hij zich voelde toen de bus langzaam volstroomde met medepassagiers.... hij kreeg de zogeheten "meltdown". Uiteindelijk werd het gewoon zwart voor zijn ogen .... niets kwam meer binnen. Gierende angst.... Ik vond het een verdrietig verhaal.

Nu wil het dat ik gisterenmiddag (zoals elke dinsdag) met mijn zoontje naar psychoog moest.
We gaan meestal met de bus, dus ook gisteren. De heenweg ging prima, niets aan de hand.

Op de terugweg was de bus al behoorlijk vol toen wij instapten. Gelukkig waren er nog 2 plekjes naast elkaar beschikbaar, dus, nadat ik een oudere man eerst onze zitplaatsen had aangeboden, maar deze zei dat hij er de volgende halte al uit moest, lieten wij ons neerploffen in de bus.

Mijn zoon hield zijn rugzak op zijn rug. Leek mij niet lekker zitten, maar hij vond het prima....

De volgende 2 haltes kwamen er steeds meer mensen in de bus (er gingen er meer in dat eruit gingen). Mijn zoon werd steeds stiller .... terwijl hij anders altijd vrolijk zit te kletsen in de bus.

"Mam.... kunnen we misschien een halte eerder uitstappen en dan gaan lopen?"
 Dus ik: "Natuurlijk schat... als jij een stukje wilt lopen, doen we dat".

(Mijn kwartje viel nog niet).

Volgende halte... nog drukker in de bus.....
"Mam... kunnen we de volgende halte er misschien uit? Het wordt steeds drukker in de bus en ik voel me niet zo fijn daarbij...."

Ik denk aan de schrijver over de meltdown.... kijk naar mijn kind en zie dat hij witjes is om zijn neusje.... Langzaam valt mijn kwartje.....

"Schatje... het is nog heel ver lopen vanaf hier....."
"Mam, gaan we dan wel de ene halte eerder uit de bus als het zo druk blijft?"
"Ja schatje, dat doen we".

De op een na laatste halte voordat wij eruit moeten is bij een school.
Er staan een heleboel kinderen te wachten op de bus.....

"Mam.... kunnen we....?"
"Ja lieffie... we gaan.... lopen...."

Ik zie mijn kind de bus uit struikelen en zelf check ik snel 2x uit. Eenmaal buiten haalt hij opgelucht adem! Tijdens het lopen trekt zijn kleur langzaam bij. Hij geeft aan dat hij helemaal draaierig werd in zijn hoofd tijdens de busrit. Zoveel mensen... zoveel geuren... zoveel geluiden....
Het had niet langer moeten duren.....

Fijn toch dat ik al van iemand anders had gelezen hoe iemand met Asperger zich kan voelen in een drukke bus. Eerder zou ik gezegd hebben dat hij zich niet aan moet stellen en gewoon zijn blijven zitten tot ons eindpunt..... Nu kon ik het begrijpen.... en mezelf een schouderklopje geven voor mijn adequate handeling.....

De wandeling naar huis was heerlijk!