Huiswerk

Niemand vindt het leuk om #huiswerk te maken. Mijn hobby was het in ieder geval ook niet.
Huiswerk is 1 van de noodzakelijke "kwaden" van het leven. Je doet het, omdat het moet en pas later als je groot bent, begrijp je waarom het nodig was (.... omdat je anders nog veel meer uren op school door had moeten brengen en oefening nu eenmaal kunst baart).
Op de een of andere manier gaat dit er bij mijn zoon niet tot nauwelijks in. Op de #school van mijn zoon wordt er al heel vroeg begonnen met huiswerk. Vanaf groep 3 wordt de hoeveelheid elk jaar opgebouwd. Mijn zoon zit inmiddels in groep 6 en krijgt 2 huiswerkbladen per week mee. Daarnaast moet er af en toe thuis geoefend worden voor een toets (spelling, aardrijkskunde, geschiedenis). Omdat het voor hem al het derde jaar is dat er wekelijks huiswerk ingeleverd moet worden, zou je verwachten dat hij inmiddels het klappen van de zweep wel kent. Niets is echter minder waar.... Huiswerk levert hier thuis dagelijks strijd op. Hij ziet er namelijk totaal het nut niet van in en dit moeten wij hem dan ook elke dag opnieuw uitleggen.
Natuurlijk proberen wij de discussie uit de weg te gaan, door het gegeven huiswerk daar te laten waar het hoort: bij school. Wanneer mijn zoon vragen heeft over het hoe en waarom van het huiswerk, zal hij deze aan de juf moeten stellen. Hiermee proberen wij te voorkomen dat we in een "welles-nietus" situatie terechtkomen en van daar uit in een "#meltdown" maar dit lukt niet altijd.
Het gebeurt dan ook regelmatig dat er voor het huiswerk maken eerst een woede-uitbarsting plaats vindt, waarna er een afkoelperiode nodig is en er uiteindelijk nog  maar heel weinig tijd overblijft om iets leuks te doen, omdat het huiswerk dan alsnog gemaakt zal moeten worden.
Daarnaast heeft mijn zoon er een handje van om te verzwijgen dat er een toets is die geleerd moet worden. Ik probeer dit natuurlijk zelf wel in de gaten te houden (het staat immers aangegeven op het bord in de klas), maar het is uiteraard de bedoeling dat hij zelf actie onderneemt en de verantwoordelijkheid op zich neemt om toetsen thuis te leren. Sinds de laatste weken breng en haal ik hem niet meer dagelijks van school (ook weer een stukje verantwoordelijkheid dat hij op zich moet nemen en ik los moet laten), waardoor ik het echt niet allemaal meer in de gaten kan houden.
Gisteren was er #rapport-bespreking. Wij waren direct na schooltijd aan de beurt. Zijn rapport zag er, zoals gewoonlijk, keurig uit. De resultaten van de #cito's waren niet optimaal, maar daar waren we al van op de hoogte. Ook stond er een kanttekening in zijn rapport dat het huiswerk wel gemaakt wordt, maar er voor toetsen toch echt meer inzet van hem verwacht wordt en hij thuis ook moet leren. Mijn zoon heeft namelijk het idee dat hij alles al wel weet en daarom niet tot nauwelijks hoeft te leren. Hij weet namelijk wel dat hij een hoog IQ heeft, maar heeft dit op de een of andere manier gekoppeld met het gegeven dat hij dan vanzelf alles ook wel weet. Deze vlieger gaat in het echte leven helaas vaak niet op. Ook hij zal dingen moeten leren.... dat gaat nu eenmaal niet vanzelf, ook al ben je nog zo slim.
Vandaag zou er weer een toets zijn, waarvan ik dus niet op de hoogte was. Mijn zoon gaf tijdens zijn rapport-bespreking aan dat hij ECHT ging leren voor zijn toets.
Eenmaal thuis, vroeg ik hem waar de toets dan precies over ging en hoe hij dit nog dacht te gaan leren zo kort van te voren. Meneertje ging het wel even doorlezen en daarna zou hij naar buiten gaan om spelen. Daar trapte deze mama natuurlijk niet in.... Eerst leren, dan overhoren en dan als het goed zou gaan, dan pas buiten spelen. "Nou dat overhoren hoeft niet hoor, ik weet het heus wel als ik denk dat ik het weet".
"Dan laat je dat maar even aan mij horen", was mijn antwoord.
Na veel gezucht en gesteun, kwam hij na 2 minuten weer uit zijn kamer met de mededeling dat hij alle 30 moeilijke woorden wel wist en ik hem de betekenis kon vragen. Na 10 foute antwoorden heb ik het teruggestuurd met de mededeling nu echt te gaan lezen wat er stond. Weer stond hij na 2 minuten naast me om overhoord te worden.... De regel was nu dat hij na 5 foute antwoorden opnieuw zou gaan lezen en leren. Uiteindelijk is dit drie kwartier door gegaan en wist hij op een gegeven moment de meeste woorden wel uit te leggen. Wat opvallend was, was dat hij de woorden waar een tekeningetje bijstond  toch makkelijker  en sneller kon onthouden. Daar heb ik tijdens het overhoren dus ook handig gebruik van gemaakt door er een situatie omheen te vertellen, het uit te beelden of een klein tekeningetje van te maken.
En dat is ook waarschijnlijk de reden waarom hij zo goed reageert op het werken met pictogrammen....
Maar daarover een volgende keer.
De uitslag van de toets krijgen we morgen. Ik houd jullie op de hoogte.

Tijd

De #tijd is een vreemd concept. Je komt er meestal te kort aan. Aan de andere kant geeft het duidelijkheid en houvast van de indeling van de dag. Dit is wat mijn zoon fijn vindt aan tijd.
Hij is gek op tijd. Alles moet ook het liefst op tijd en alles moet ook het liefst een vaste indeling hebben.
Als we ergens naartoe moeten wil hij altijd precies weten hoe laat we er moeten zijn, om, zoals eerder al een keer verteld, in paniek te raken als dreigt dat we de tijdslimiet niet halen.
Wij nemen dan ook overal de tijd voor, zodat we overal op tijd kunnen zijn.

Vreemde is wel dat, wanneer mijn zoon er de kans toe heeft, hij ook graag sjoemelt met de tijd. Hij wil er graag zijn voordeel uit halen. Elke dag mag hij een uur achter de computer. Dit moet dan ook precies een uur zijn en ik moet het echt niet proberen om hem na 55 minuten al te laten stoppen. Dat is niet eerlijk en dat hebben we niet zo afgesproken. Andersom kan het wel.... Als ik "de tijd" vergeten ben, neemt mijn zoon zijn uur computeren niet zo nauw. Dan kan het uur ineens gerekt worden naar het liefst zo lang mogelijk.

Zo hebben wij ook de afspraak gemaakt dat hij 's morgens voor 7.00 uur niet uit bed mag komen. Maar steevast staat hij om een paar minuten voor 7.00 uur in de huiskamer met de mededeling dat hij echt wel weet dat het nog geen 7.00 uur is, maar dat hij het niet meer uit kon houden in zijn bed. In het begin stuurde ik hem consequent terug naar bed.... tot 7.00 uur, maar ook dat gaat op den duur vervelen. En als het nou nog eens tot gevolg had dat het zou veranderen, dan had ik dat nog wel vol kunnen houden, maar na een half jaar dit ochtendritueel heb ik toch maar besloten dat ik 10 minuten ruimte inbouw. De afspraak 7.00 uur staat nog steeds, maar eigenlijk is de afspraak 6.50 uur. Dat gaat goed.

Zoals gezegd, heeft mijn zoon een hekel aan te laat komen. Dat heb ik zelf eerlijk gezegd ook, maar ik heb inmiddels geleerd dat dat gewoon soms kan gebeuren. Daar kun je niets aan doen. Mijn zoon heeft er niet alleen een hekel aan om zelf te laat te komen. Hij neemt het anderen ook vooral kwalijk als zij te laat komen. Op tijd zijn, is duidelijk. Anders is het geen afspraak. En nee, ik hoef er niet mee aan te komen dat hij zich zelf soms ook niet aan afspraken houdt, want daar is altijd een excuus: "Ik kan het niet, want....". Puntje om aan te werken (levenslang).
Wanneer wij bijvoorbeeld een afspraak bij de huisarts hebben, wil mijn zoon graag weten HOE LAAT die afspraak dan is. Ik geef daarop altijd een eerlijk antwoord, maar wel met de kanttekening dat het waarschijnlijk uit loopt en de afspraak niet op tijd zal zijn, maar later. Mijn zoon wil dan graag weten HOEVEEL later. Het is lastig om dat aan te geven en het is voor hem nog lastiger om te begrijpen dat ik dat niet weet.... en uit te leggen waarom ik dan een afspraak maak op een bepaald tijdstip, waar vervolgens niet aan voldaan gaat worden. Tja.... ik moet hem het antwoord schuldig blijven.
Wanneer we dan dus uiteindelijk in de wachtkamer zitten en de het tijdstip van onze afspraak is aangebroken, zal mijn zoon ook altijd steevast hardop melden dat "de dokter weer eens lekker te laat is voor zijn afspraak".

Sinds het moment dat mijn zoon de diagnose #ADHD heeft gekregen, gebruikt hij #Ritalin. Inmiddels is deze diagnose bijgesteld, maar, omdat de #medicatie wel helpt bij zijn concentratieproblemen, is besloten dat hij dit voorlopig blijft gebruiken.
Zoals u wellicht weet, moet Ritalin op een vast tijdstip ingenomen worden. Bij ons thuis gaat er dan ook op de vaste tijden een ringeltje af op mijn #telefoon, zodat we er aan herinnerd worden dat de het tijd is voor de Ritalin. Op school is er geen #mobieltje van mama. De juf houdt dit in de gaten, maar de juf vergeet het nogal eens (wat ik haar niet kwalijk neem, maar wat soms wel lastig is).
We hebben in het verleden wel geprobeerd om een telefoontje met een alarm mee te geven naar school en dit in zijn tafella te leggen, maar dit leidde te veel af.

Sinds kort heeft mijn zoon van een vriendje op school een horloge gekregen (vraag mij niet waarom). Dit horloge bevat een digitale tijd, een analoge tijd, een alarm, een stopwatch en licht. Precies wat voor mijn zoon! Hij had al zelf bedacht dat hij dan een alarm voor het tijdstip van zijn medicatie in kon stellen, zodat hij eraan herinnert wordt en HOERA dit werkt.
Deze nieuwigheid brengt echter ook met zich mee dat hij nu alles aan tijd aan het afmeten is. Hoe lang duurt het om te douchen, 2 minuten tandenpoetsen met stopwatch, hoe lang duurt het als mama eten gaat koken. Je kunt het zo gek niet verzinnen, want alle activiteiten zijn meetbaar in tijd. Er gaat een hele nieuwe wereld voor hem open.
Wat mij een beetje zorgen baart, is dat hij nu de hele dag op zijn horloge zit te turen en alles precies in de gaten houdt. Gisteren bij de psycholoog zaten we nog middenin een gesprek over kwaliteiten van mensen met autisme en uit het niets zegt mijn zoon al kijkend op zijn horloge:"Het is geen kwaliteit, het is tijd!"