dinsdag 15 maart 2016

Opname

Een stevig gesprek met een vriendelijke psychiater resulteerde in het vastellen van de noodzaak voor een #opname in een #ggz-instelling. Spoed blijkt in Nederland relatief.... De kerstvakantie stond voor de deur en we moesten wachten tot iedereen weer terug was van verlof. Daarna kon er een afspraak gemaakt worden met een psycholoog van de ggz-instelling waar mijn zoon eventueel opgenomen zou kunnen worden. Dit was echter ook nog afhankelijk van het daarop volgende intakegesprek, waarbij bekeken zou worden of hij in de groep zou passen. In de tussentijd ( 4 lange weken) moest ik maar roeien met de riemen die ik had.... en als het niet lukte, dan kon ik altijd nog de #crisisdienst bellen.... 
De crisisdienst had ik al vaker gebeld; met wisselend resultaat. De eerste keer was 's-avonds. Men kwam met 2 man sterk. Gesprekje met mijn zoon, gesprekje met mij, telefoontje naar de achterban. Er zou een psychiater langs kunnen komen, maar dat zou dan 1 uur 's-nachts worden.... die zou dan een noodzaak voor een spoedopname moeten vaststellen en vervolgens een bed voor een 11-jarige moeten gaan regelen elders in het land, omdat er in onze regio geen spoedbedden zijn voor jonge kinderen. Ik zou voor deze optie kunnen kiezen of we zouden #veiligheidsafspraken kunnen maken, zodat hij gewoon thuis zou kunnen blijven.... voorlopig.
De veilgiheidsafspraken hielden in dat mijn zoon moest beloven dat hij zichzelf niet zou beschadigen en als hij die aandrang voelde, hij dit mij zou zeggen. Ik kreeg de opdracht om hem 24/7 in de gaten te houden. Hij zou bij mij in bed slapen,  niet alleen op zijn  kamer spelen en bij het naar buiten gaan moest ik zijn hand vasthouden, omdat hij had aangegeven onder een auto of de tram te willen lopen.
De keer daarop dat ik de crisisdienst moest bellen heb ik er 5 uur op moeten wachten.... de crisis was toen natuurlijk al voorbij.... en er kwam uiteindelijk een team van de crisisdienst voor volwassenen bij ons op huisbezoek.... mijn zoon sliep toen inmiddels al. Wederom kreeg ik het advies om de veilgiheidsafspraken in acht te nemen. Verder konden ze niets voor ons betekenen.
Wat er ook zou gebeuren tot de opname, de crisisdienst zou ik niet bellen.... dat was wat mij betreft niet zinvol. Ik heb mijn kiezen op elkaar geklemd en alles gegeven wat ik had . 24/7 bij mijn zoon in de buurt gebleven.... levend in de angst dat hij zichzelf iets aan zou doen. Bang voor een woede uitbarsting, niet wetend of ik hem tot rede zou kunnen brengen. Meer en vaker dan me lief was, heb ik toegegeven aan zijn wensen en eisen. Tegen mijn principes in, maar wat kon ik anders? Voorlopig waren wij in afwachting van een kennismakingsgesprek voor een eventuele opname. Het was zwemmen of verzuipen in plaats van roeien met de riemen..... Ons bootje was immers allang omgeslagen! Zijn gedrag werd er niet beter op en mijn humeur eerlijk gezegd ook niet. Omdat hij nog steeds niet naar school kon, waren het lange dagen en lange nachten. Omdat ik een alleenstaande moeder misschien wel dubbel zo lang. Maar we hebben het gered.
Eindelijk kwam half januari de afspraak voor het intakegesprek. We waren het er allemaal over eens dat een opname de enige mogelijkheid was om ons uit deze situatie te halen. Mijn zoon stond er zelf ook achter, hoewel hij natuurlijk niet echt kon overzien wat dit in zou houden. Hij wilde wel heel graag geholpen worden met het oplossen van zijn problemen.  Voor mij was het een hartverscheurend besluit. Ik voelde mij mislukt als moeder. Hoewel mij meerdere keren verzekerd is dat dit absoluut niet het geval was en ik alles gedaan had om dit te voorkomen..... Maar ik kon niet meer, was op en de thuissituatie leek inmiddels ook uitzichtloos. Ik had geen keus. Er moest iets gebeuren.... op hoop van zegen.
Na het gesprek kregen we een rondleiding op de afdeling. Op de groep waar hij terecht zou komen leven in totaal 8 kinderen. Zijn toekomstige kamer was al leeg. Er stond een bed, een nachtkastje een bureau,  een stoel, een tafeltje 3 kasten en een wasbakje. Er was een huiskamer met een eigen keuken, waar dagelijks vers gekookt wordt voor de groep.  Klinkt op zich niet verkeerd, maar mijn hart kromp ineen.... ging ik dit echt doen?
Nooit had ik gedacht dat ik mijn eigen kind ergens anders achter zou laten dan bij familie of vrienden voor een logeernachtje.... Deze opname is voor 6 maanden en als het goed gaat, wordt het met nog eens 2 tot 4 maanden verlengd. Dat is lang. In de weekenden mag hij naar huis. Dat wil zeggen... zaterdagochtend ophalen en zondagavond terugbrengen. De opname is vrijwillig..... maar hoe vrijwillig is vrijwillig? Als ik zou weigeren, zou er vast een dwangbevel aangevraagd worden en thuis ging het ook echt niet. Niet voor mij, voor hem niet.  Verplicht vrijwillig kon hij de week daarna terecht. In die week konden wij dan zijn spullen inpakken. Eigen speelgoed, kleding, beddengoed, iets leuks voor op de prikborden aan de muur. Het leek wel of hij ging verhuizen, maar dan zonder mij.
Gelukkig werd ik de dag van de opname bijgestaan door mijn eigen moeder. We hebben het zo luchtig mogelijk gehouden. Zijn kamertje gezellig gemaakt en met zijn eigen spulletjes ingericht. Het is beter zo.... we gaan ervoor.... een half jaar is zo voorbij. Maar het afscheid was zwaar. Mijn kleine mannetje met zijn hoofd vol ellende. Ik hoop dat dit het juiste besluit was.... ik hoop dat je je snel weer een beetje lekkerder in je vel gaat voelen.... dat je weer blij kunt zijn en kunt lachen. Dat je weer kind kunt zijn.

woensdag 10 februari 2016

Ongepast onderwijs

Lang heb ik gevochten. Geprobeerd om het tegen te houden. Mijn zoon is niet gek! Ik kan het allemaal zelf wel aan en oplossen. Hij heeft gewoon een hele moeilijke tijd achter de rug en tijd nodig om de boel te verwerken. Laten we wel wezen.... als jij in anderhalf jaar tijd je stiefvader kwijtraakt door een relatiebreuk, je biologische vader verliest doordat hij plotseling overlijdt, je met je moeder moet verhuizen, omdat de huur niet meer betaald kan worden, je net na de verhuizing te horen krijgt dat je opa ernstig ziek is en die na een gevecht van bijna een jaar uiteindelijk ook nog komt te overlijden.... Als je ondertussen gepest wordt op school, omdat je anders bent dan anderen, omdat je autisme hebt en de wereld toch al moeilijk kunt bevatten. Als je juf zegt dat het allemaal aan jou ligt en jij je maar aan moet passen, terwijl juist iemand met autisme dit niet kan.....

Uit pure onmacht heeft hij tijdens de pauze op school een touw om zijn nek gebonden en geschreeuwd tegen zijn klasgenoten dat ze er maar aan moesten trekken..... dan waren ze van hem af..... dan was het probleem opgelost.....
De oplossing van school was dat mijn zoon niet meer mocht overblijven.  De #pesters mochten wel op de overblijf blijven komen. Mijn zoon had zich immers buitensporig gedragen. Geheel tegen het #pestprotocol in werd dit besloten. Mijn zoon die zo gehecht is aan structuur en gebrand is op rechtvaardigheid kreeg de straf (hij mocht niet meer verblijven) en de pesters gingen vrijuit.

Vervolgens rees er vanuit een aantal ouders van klasgenoten de vraag of mijn zoon wel op deze school thuis hoorde. Hij had immers wel vaker woede uitbarstingen in de klas en een aantal kinderen had aangegeven bang voor mijn zoon te zijn. Volgens het #passendonderwijs is de bedoeling dat ook kinderen met #autisme op een reguliere school onderwijs kunnen volgen. Jaren lang had ik als moeder van mijn bijzondere zoon al gevraagd om extra hulp in te zetten voor mijn zoon. Er was wel een studybuddy voor hem aangeschaft, maar deze werd pas ingezet op momenten dat mijn zoon al overprikkeld was en hij deze "schuilplek" ging gebruiken om zichzelf te beschadigen...... volgens school werkte dit hulpmiddel dan ook niet..... Andere hulpmiddelen zijn nooit ingezet en een verdiepingslesje voor de leerkracht was klaarblijkelijk ook al te veel gevraagd. Mijn zoon had zich maar aan te passen.

Na het incident op het schoolplein (wat blijkbaar nodig was om de ernst van de gemoedstoestand van mijn zoon duidelijk te maken), is er groot overleg geweest met allerlei instanties om te bezien welke mogelijkheden er dan toch binnen de school waren. Een observatie vanuit een expertisebureau werd aangevraagd.
De pesterijen gingen ondertussen gewoon door. Het werd steeds lastiger om mijn zoon naar school te krijgen.  De ochtenden gingen nog wel, maar het thuis eten tussen de middag (waarvan wij de helft van de tijd al nodig hadden om heen en weer te fietsen), brak hem op. Dit ontaarde thuis en op school in explosief gedrag, waarbij hij regelmatig aangaf liever dood te willen. Op een avond heb ik zelfs de crisisdienst moeten bellen.... mijn zoon wilde daadwerkelijk een einde aan zijn leven maken.

De observator had al snel door dat deze school niet de juiste plek was voor mijn zoon en kwam met het aanbod om hem te plaatsen op een PI school. Omdat hij al in groep 8 zat, heb ik getwijfeld, maar uiteindelijk het aanbod toch aangenomen. Zo kon het immers ook niet langer. Hij kon een week later al beginnen. Deze school was op de hoogte van de problematiek van mijn zoon en zou hiermee ook om kunnen gaan. Ze hadden zelfs een apart kamertje.... de achterwacht genoemd, waar kinderen die een woede uitbarsting kregen op school konden afkoelen. Precies wat mijn zoon nodig had.  Na de eerste schooldag kwam hij dan ook enthousiast naar buiten..... hij had het prima naar zijn zin!

De eerste week was zwaar. Ik had niet anders verwacht dan dat het in het begin niet vlekkeloos zou verlopen. Het was een hele verandering voor mijn autistje.  Hij heeft 2x in de achterwacht gezeten en daarbij zichzelf beschadigd. Ik kreeg een uitnodiging van zijn juf om over het ontwikkelingsplan van mij  zoon te praten. Echter in plaats hiervan kreeg ik de mededeling dat hij vanaf de kerstvakantie niet meer welkom zou zijn op deze school. Zij konden niet handelen met kindjes die zichzelf beschadigen. Kindjes die agressief zijn naar de juffen en meesters.... ja dat zijn ze gewend, maar zelfbeschadiging, daar konden ze niets mee. Dat zij hiervan vooraf op de hoogte waren, werd voor het gemak weggewuifd..... men dacht dat dit met het pesten op zijn vorige school te maken had..... zij verklaarden zich handelingsverlegen en daar sta je dan als moeder. Als advies hadden zij dat ik hem maar moest op laten nemen in een psychiatrische inrichting voor kinderen. Alsof je dit zomaar even beslist en geregeld hebt.

Omdat het nog 2 weken was tot de kerstvakantie is mijn zoon toch de volgende dag naar school gegaan. Om 11 uur kreeg ik telefoon vanuit school.... zij hadden een ambulance gebeld voor mijn zoon.... of ik ook wilde komen of dat ze hem direct door konden sturen?
Mijn hart stond stil.... wat was er aan de hand? Had hij een zelfmoordpoging gedaan? Was het ernstig? Was hij in levensgevaar? 
Mijn zoon had zichzelf beschadigd.... zijn hand tot bloedens toe opengekrabt en gaf steeds aan dat hij dood wilde. Zij wilden hem doorsturen naar een crisisopvang..... Mijn reactie was dat hij nergens heen zou gaan zonder mij.... ik was onderweg.

Eenmaal gearriveerd heb ik gevraagd om een psychiater om mijn zoon te beoordelen, want niet ik en zeker niet een school waar hij nog geen 2 weken opzat kon mijns inziens de noodzaak voor een opname beoordelen.... Bij mijn aankomst was mijn zoon direct gekalmeerd..... de psychiater is niet gebeld en tegen de wil van de school in, mocht ik van het ambulancepersoneel mijn zoon mee naar huis nemen.

Naar deze school hoefde hij van mij niet meer terug.... het was toch bijna kerstvakantie en vanaf toen was hij #thuiszitter. In overleg met zijn behandelend psycholoog heb ik echter wel besloten hem te laten beoordelen door een psychiater om te bezien of een opname noodzakelijk was..... de noodzaak was er.... nu de plek nog

(wordt vervolgd onder kopje opname)