We zijn inmiddels ruim een jaar verder na mijn laatste blog.... Een jaar waarin mijn zoon en ik keihard hebben gewerkt en er veel is gebeurd. Ik had helaas de fut en de moed niet om mijn blog te continueren. Inmiddels woont mijn zoon weer bij mij thuis en wilde ik mijn blog weer oppakken. Ik kwam het volgende reeds door mij geschreven concept tegen en wilde dit jullie niet onthouden, omdat het voor de voortgang van ons proces best relevante informatie is. Derhalve plaats ik het nu alsnog. Een update van ons wel en wee volgt spoedig.
April 2016:
Het gaat goed met mijn zoon. Nu 3 maanden in de opname krijg ik eindelijk het gevoel dat ik de juiste beslissing heb genomen. Hij is vrolijker, luistert beter en doet ontzettend zijn best. Ik zie hem groeien en ik zie hem bloeien. De weekenden zij wonderbaarlijk gezellig. Op zaterdagochtend mag ik hem ophalen en zondagavond moet hij weer terug zijn. Er worden elk weekend duidelijke afspraken gemaakt over wat we gaan doen en wat we van elkaar verwachten. Daarnaast hebben we weekenddoelen. Wanneer deze behaald worden, krijgt hij een beloningskaart wanneer hij terug is op de groep. Deze kan dan ingezet worden voor extraatjes, zoals bijvoorbeeld extra beeldschermtijd, een half uur langer opblijven, of een kadootje uit de beloningsbak. Onze doelen zijn vooralsnog dat mijn zoon tijdens het boodschappen doen 1x meer mag vragen of hij iets mag hebben. Zo niet, dan niet verder zeuren. Voor beide dagen moeten wij samen een negatief en een positief moment opschrijven en daarbij de emotie benoemen. Dit valt nog echt niet mee, juist omdat daar bij mijn zoon zijn grootste "handicap" zit. En ik moet eerlijk bekennen dat hier voor mij ook nog wat te leren valt. Welke emoties zijn er eigenlijk? En hoe zat dat nu ook al weer precies? Ik probeer zoveel mogelijk variatie aan te brengen en de verschillende emoties met mij zoon te bespreken en merk regelmatig dat hij de plank nogal eens mis slaat en zijn inschatting qua emoties niet veel verder komt dan de basale "blij/ verdrietig/ boos". De nuances in de emoties benoemen is echt lastig. Het derde weekenddoel gaat erom dat hij zich aan de afspraken rondom beeldschermtijd houdt. Meestal lukt dit wel, maar op regenachtige dagen wordt het lastig.
So far so good.... met steeds meer vertrouwen stap ik het weekend in en soms vraag ik mij stiekem af of het nog wel nodig is dat hij daar langer blijft. Het gaat immers zo goed. Hij heeft zichzelf sinds de opname niet meer beschadigd en ook geen doodwensen meer geuit. Ik ben trots op mijn zoon dat hij zo hard werkt aan zichzelf en zie hem echt met sprongen vooruit gaan.
Het terugbrengen op de zondagen valt mij zwaar. Dan is het vaak huilen en vraagt hij mij waarom hij hier nog langer moet blijven. Mam, het gaat toch goed.... ik kan toch gewoon weer thuis komen? Het valt mij zwaar om dan te zeggen dat we hieraan zijn begonnen en het ook afmaken. Hij is hier om te leren hoe hij moet omgaan met zijn emoties. Het gaat de goede kant op, maar hij is er nog niet. Natuurlijk zou ik op zulke momenten het liefst zeggen "pak je spullen maar in, kom, we gaan naar huis", maar ik blijf sterk. Op de terugweg naar huis rollen de tranen vaak over mijn wangen. Gelukkig gaat er vaak een vriendin mee om mijn zoon terug te brengen naar de groep. Dat maakt het makkelijker en maakt dat ik mij minder eenzaam voel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten