vrijdag 21 juli 2017

Contactlenzen

Voor de derde keer in een half jaar tijd meld ik me met mijn zoon bij de opticien. De eerste 2 brillen waren kapot gemaakt in woede aanvallen. De glazen van de tweede bril heb ik over laten zetten in een derde bril. Echter binnen 2 maanden gaf mijn zoon aan dat hij het schoolbord niet meer goed kon lezen en dus probeerde ik een afspraak te maken bij de lokale #Pearl voor een oogmeting.
Dit maken van een afspraak bleek echter niet mogelijk, want 'zo werken zij niet'. Ook niet, nadat ik had uitgelegd dat mijn zoon #autisme heeft en niet in staat is om lang te moeten wachten, omdat hij dan overprikkeld raakt en er van de oogmeting niet veel meer terecht zou komen. Nee mevrouw, wij maken geen uitzondering op deze regel. Op mijn vraag wanneer er dan een rustig moment zou zijn, waarop wij wellicht niet zo lang zouden moeten wachten, kreeg ik de mededeling dat dit dan op de donderdag aan het van de middag zou zijn, maar er konden uiteraard geen garanties gegeven worden. De volgende donderdag om 16.00 uur stonden wij op de stoep. Er was slechts 1 klant voor ons, dus dat viel mee en de oogmeting was al snel gedaan. De ogen waren inderdaad wederom achteruit gegaan en de sterkte kwam inmiddels neer op -5,25 en -6,50; behoorlijk hoog voor een 12 jarige, maar een nieuwe bril of op zijn minst nieuwe glazen waren onvermijdelijk.
Meneer de opticien adviseerde ons echter om eens na te denken over contactlenzen. Het schijnt namelijk zo te zijn dat de ogen minder snel achteruit gaan, wanneer er contactlenzen gedragen worden en bovendien zou ik hiervoor een contract voor maandlenzen af kunnen sluiten, die ik dan ook per maand zou kunnen betalen. De verzekering was immers al op voor de komende 2 jaar en hiermee zou ik de kosten kunnen spreiden en last but not least …. wanneer er een lens kapot gaat is dit niet zo'n hoge uitgave als de kosten voor een hele nieuwe bril.... Goede argumenten, maar het ging er uiteraard om hoe mijn zoon dit zou vinden... Ik zag meteen al hele doemscenario's voor mijn geestesoog voltrekken. Kan hij dit? Durft hij dit? Hoeveel tijd gaat dit ons per dag kosten?
Ik keek opzij naar hem en zag hem glunderen.... “Mam, zeg ja! Dit wil ik echt zo graag!”
Ik draag zelf al sinds mijn 17e contactlenzen en weet dus wat het is. En ik weet ook nog dat ik o zo blij was toen ik dit als cadeau voor mijn eindexamen kreeg. Nooit meer die vervelende bril. Ik was om. We gaan het proberen.

De volgende dag konden we (op afspraak... zowaar) komen voor het oefenen van het in- en uitdoen van de lenzen. De opticien zou een uur voor ons uittrekken en zodra het mijn zoon zou lukken de lenzen zelfstandig in en uit te doen, kon hij ze meekrijgen. Hij was ervan overtuigd dat het zou lukken.... ik niet helemaal.

De volgende dag, wederom om 16.00 uur meldden wij ons weer bij de Pearl. Mijn zoon gaf direct aan dat hij het eng vond om zijn ogen aan te raken en erg op zag tegen het feit dat hij dan ook nog iets in zijn oog moest stoppen. De opticien verzekerde hem dat het zou gaan lukken en dat hij hem er doorheen zou helpen. Mijn zoon zou vandaag met contactlenzen de deur uitlopen.
Nog nooit heb ik mijn zoon zo erg zien “#stimmen” hij flapperde met zijn handen, stampte met zijn voeten en schudde met zijn hoofd, alleen al bij het idee dat hij zijn oog aan moest raken. Ik heb hem meerdere malen gezegd dat het niet moest, maar mocht, maar hij wilde doorzetten. Meneer de opticien raakte na 20 minuten zijn geduld kwijt. Hij wilde een kleine pauze. “Maar het uur is toch niet om?”, vroeg mijn zoon verontwaardigd. En hij huilde. Nee, dat niet, maar dit was volgens de meneer beter voor zijn ogen. De meneer ging buiten even afkoelen. Na 5 minuten werd de kwelling inderdaad voortgezet en na totaal 45 minuten zat er 1 lens in, die de meneer er zelf weer uithaalde. “Genoeg voor vandaag”, zei hij. “Jij maakt me zo ontzettend moe. Ik ben nog nooit zo moe van iemand geweest die ik lenzen moest in leren zetten. Kom morgen maar terug!”

BAM! Daar ging het zelfvertrouwen van mijn zoon weer de grond in. Ik was verontwaardigd, maar zag wel dat de ogen van mijn zoon zwaar geïrriteerd waren van het rommelen en het huilen. Daarnaast dacht ik nog... “Goh, al moe van drie kwartier met mijn zoon bezig zijn? Je moest eens weten hoe ik me voel na 12 jaar!” Ik herpakte mezelf en stelde mijn zoon gerust. Morgen zouden we terug gaan en morgen zou hij zijn lenzen hoe dan ook zelf in en uit kunnen doen. Meneer de opticien kreeg in gedachten de sticker “#autismeonvriendelijkste medewerker” opgeplakt.

Dag 3 op een rij naar de opticien. Meneer de opticien zag ons binnenkomen en duwde snel zijn vrouwelijke collega naar voren. “Zij gaat jou vandaag helpen, want ik heb geen tijd”. De dame in kwestie was rustig en vriendelijk en binnen 20 minuten had mijn zoon 2x zijn lenzen zelfstandig ingezet en 1x zelf eruit gehaald (dat overigens een stuk makkelijker ging dan het erin zetten). Trots was ik op hem en hij natuurlijk ook op zichzelf!.

Met een pakketje voor 6 maanden en een opbouwschema werden we naar huis gestuurd.... en goed blijven oefenen hoor!

We zijn inmiddels een paar maanden verder. Het is nog steeds bijna elke ochtend een drama op het moment dat de lenzen ingezet moeten worden. Het geluid van de radio/TV moet uit. Ik mag niks zeggen of vragen en er komt een boel gevloek en gescheld bij kijken. Ik houd met stil, maar blijf in de buurt, voor het geval er een derde hand of een extra handdoekje nodig is die hij op zijn ogen wil duwen. Er wordt dagelijks geflapperd en gestampt wanneer een lens net in zijn ogen is gezet, maar zodra ze er eenmaal allebei in zitten kalmeert mijn zoon alweer snel; tenzij er een “kattenbaksteentje” in zijn oog zit. Uit ervaring weet ik dat het kleinste vuiltje zo aan kan voelen, dus lach ik er maar stilletjes om. Gelukkig gaat het uithalen van de lenzen over het algemeen vrij snel en zonder gedoe.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten