De diagnose
En dan valt het doek...
De diagnose is gesteld...Intens verdriet en tegelijkertijd opluchting.
De puzzelstukje vallen op zijn plaats.
Ik ben niet gek!
Ik heb het wel goed gezien.
Ik wist het, ik weet het...
Maar nu?
Tranen blijven komen... ik kan ze niet stoppen.
Mijn kind leeft in een wereld die hij niet begrijpt....
En nu aan mij de taak om dit aan de wereld uit te leggen
en de wereld voor mijn kind begrijpelijker te maken.
Het is geen onwil, hij is niet dwars, hij is niet koppig!
Hij is uniek in zijn eigen zijn.
Hij wil wel, maar hij weet niet hoe.
Als je boos wordt, omdat je bang bent, maar dit uit kunt leggen.
Als je heel graag aandacht wilt, maar niet weet hoe je dat op een gepaste
en gedoseerde manier kunt vragen.
Als je over een sociale situatie 6x na moet denken en het dan nog verkeerd doet,
terwijl je een moeilijke rekensom in no-time oplost.
Als je de dagelijkse dingen niet kunt onthouden
En in paniek raakt als het anders gaat dan anders.
Als je het zo graag goed wilt doen, maar niet kunt aanvoelen dat de ene situatie niet de andere is.
Als je steeds gecorrigeerd wordt, terwijl het enige dat je graag wilt een complimentje is....
Dan heb je het moeilijk en dan is de wereld om je heen moeilijk te bevatten.
Ruim 4 jaar heb ik erover gedaan om de juiste diagnose te krijgen.
Niet voor het stickertje, maar voor mijn gemoedsrust en een juiste aanpak.
Om te weten dat ik op de goede weg ben en bij te kunnen sturen waar dat kan.
Om het maximale uit zijn leven te halen en het voor hem zo aangenaam mogelijk te maken.
Om te weten wat ik kan verwachten, zodat we de plank niet misslaan.
Maar vooral omdat ik van hem hou.
Het is niet iets waar hij overheen zal groeien....
Het is niet iets wat vanzelf wel weer over gaat.
Het is niet iets waar je een pilletje voor kunt slikken en dat het dan weg is.
Het is Asperger.... en nu?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten