Toch heb ik het idee dat mijn zoon daar anders in is.... Hij spaart werkelijk alles!
#Postzegels, capjes van #spuitbussen, lipjes van blikjes drinken, #stenen, #schelpen, #munten, #hulzen, #pokemon kaarten, #voetbalplaatjes.... je kunt het zo gek niet bedenken. Als hij ergens 1 of meer van vindt of krijgt, moet het meteen gespaard worden.
Zo goed en zo kwaad als het kan, wordt het gesorteerd in mappen, opbergdozen of bakjes. Het liefst stalt hij alles uit op planken in zijn kamer, maar dan is er geen ruimte meer voor zijn speelgoed. De afspraak is dus: als je iets spaart moet je het bij elkaar houden.
We wonen vlakbij het strand, wat een ideale vindplek is voor allerlei schatten. Als we niet oppassen, komt hij met zijn zakken vol bodemvondsten thuis. Omdat we vaak naar het strand gaan of in de duinen lopen, liep het al snel uit de hand met de verzameling schelpen en stenen. De afspraak is nu dat hij steeds 1 item naar keuze mee mag nemen van het strand. Het maken van de keuze wil nog wel eens lastig zijn en regelmatig vind ik na thuiskomst dan ook meerdere items die hij in zijn jaszak heeft laten glijden. Soms knijpen we een oogje toe en soms geeft hij zelf al aan dat hij "die dan wel weggooit", omdat je aan gemaakte afspraken nu eenmaal niet kunt tornen. De enige uitzondering is, op verzoek van mijn partner, wanneer er met de metaaldetector gezocht wordt naar hulzen. Deze mogen allemaal mee naar huis, waar ze schoongemaakt, opgepoetst en uitgestald worden.
Het heeft zo zijn voordelen om af en toe eens in de wereld van mijn zoon te stappen. Je krijgt er een andere kijk van, zeg maar.... Het maakt de wereld bijzonder, want wanneer je oog hebt voor detail, dan gaat er een hele nieuwe wereld open. Wandelend door het park kun je in gedachten verzonken raken, maar in de wereld van mijn zoon is elk grassprietje er een. Elk steentje, vogeltje, gevallen takje en bloemetje bijzonder. Elk met een eigen verhaal en soms moet je dan een takje in je jaszak stoppen, maar als je een "glimmertje" vindt, een kraaltje van een kettinkje bijvoorbeeld of een oorbel, dan moet je dat al zeker niet laten liggen.
Laatst ontdekte ik bij het opruimen van zijn slaapkamer dat de puzzelstukjes van een legpuzzel in een andere doos waren opgeruimd dan waar zij in hoorden. Onder zijn bed vond ik de oorspronkelijk doos van de puzzel. Toen ik die openmaakte vond ik eerst een opgevouwen papier dat over de inhoud heen was gelegd. Onder het papier lagen de schatten die hij bij het buitenspelen gevonden moet hebben.... steentjes, takjes, glimmertjes, gekleurde papiertjes. Ik moet zeggen: heel creatief bedacht.
Ook de spaarakties van de diverse supermarkten vallen overigens altijd in goede aarde!
Hij heeft geen rust tot alles compleet is. Dagelijks wordt er dan geteld hoeveel er zijn en hoeveel er nog moeten. Wat mij al jaren geleden opviel, is dat hij dit ook uit zijn hoofd leert. Hij weet precies welke nog ontbreken. Dit kan gaan om de nummers van de voetbalplaatjes, maar bij de spaaraktie van de dierenplaatjes, wist hij de dieren die ontbraken bij naam te noemen (terwijl dat toch vaak niet alledaagse dieren waren). Gelukkig zijn er altijd vrienden, familie en kennissen die meehelpen met sparen, want de collectie moet natuurlijk wel compleet zijn.... anders hebben we drama in huis.
Iets waarvan ik zeker ben dat anders is aan mijn zoon, is dat de volgespaarde albums hier nog regelmatig tevoorschijn gehaald worden. Waar een "gewoon" kind het boek compleet spaart om er vervolgens nooit meer naar om te kijken, worden hier de albums nog regelmatig bewonderd, waarbij dan opmerkingen geplaatst worden als "Weet je nog mam, dat ik op het laatst nog die en die kaart kon ruilen met iemand om de collectie compleet te maken?" Mam weet dat niet meer precies, maar mijn zoon wel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten