dinsdag 11 februari 2014

Emoties herkennen

Wat voor mijn zoon erg lastig is, is het herkennen van #emoties.
Dit kwam sterk naar voren uit de testjes die hij heeft moeten doen om een #diagnose te kunnen vaststellen. Voor mij kwam dit in eerste instantie wel als een verrassing. Je gaat er als moeder immers vanuit dat dit iets vanzelfsprekends is. Emoties worden de hele dag door door iedereen die je tegenkomt getoond. Je kunt vaak aan iemands gezicht wel aflezen hoe diegene zich voelt. Mijn zoon kan dus duidelijk niet. Hij blijkt vaker de plank mis te slaan dan ik had gedacht.

Dit verklaart wel zijn reactie van een aantal jaar geleden. Ik was alleen met mijn zoon thuis en was verdrietig vanwege alle toestanden rondom de echtscheiding. Ik huil niet vaak in het bijzijn van mijn zoon, omdat ik vind dat ik hem niet hoef lastig te vallen met mijn eigen innerlijke belevingen, maar soms ontkom je er, ook als moeder, niet aan. Het moment dat het je allemaal te veel wordt.... Ik zat huilend op de bank toen mijn zoon naar mij toe kwam. Hij bestudeerde mijn gezicht en zag er geschrokken uit. Vervolgens wees hij naar een traan die over mijn wang liep met de mededeling: "Mam.... er rolt allemaal nattigheid uit je ogen!"
Verbouwereerd vertelde ik hem dat dat tranen waren. Mama zit te te huilen, mama is verdrietig.....   Stilte..... 
Op dat moment was ik echt verbaasd dat hij dit niet als zodanig herkende. Ik kon het toen niet plaatsen. Pas nu begrijp ik dat het met zijn #autisme te maken heeft en hoewel het daarmee niet makkelijker wordt, wordt het wel begrijpelijk.

Nu ik weet dat hij echt moeite heeft met herkennen van emoties, vallen voor mij veel meer gebeurtenissen op de plek. Ik begrijp nu waarom hij vaak bij mij controleert of hij het goed gezien heeft hoe iemand zich voelt. Zo kunnen we over straat lopen en iemand tegenkomen die bijvoorbeeld nogal gehaast is en daardoor strak voor zich uit kijkt.. Dan krijg ik van mijn zoon de vraag.... "Mam, denk je dat die meneer boos is?" Ik leg hem dan uit dat die meneer waarschijnlijk haast heeft, omdat hij nogal snel liep en met zijn gedachten waarschijnlijk bezig is met hetgeen waarom hij zo'n haast heeft. Waarop mijn zoon antwoord: "Mam, hoe zie jij dat?" En dat is toch verdomd lastig om uit te leggen aan iemand die echt geen idee heeft hoe emoties te herkennen.

Afgelopen weekend hadden we ook weer een prachtig voorbeeld van een mis-interpretatie van emoties. We hadden gekeken naar de schaatswedstrijd waarbij Irene Wust olympisch goud won. Na de wedstrijd was er een moment waarop te zien was dat zij aan het huilen was van blijdschap. Dit resulteerde in de volgende conclusie van mijn zoon: "He, huilt ze nou? Waarom huilt zij? Is ze helemaal niet blij dat ze gewonnen heeft?"
Nee lieverd.... soms kun je zo blij zijn dat je gaat huilen van blijdschap....
Emoties zijn rare verschijnselen. Je moet het maar weten....


Geen opmerkingen:

Een reactie posten