vrijdag 28 februari 2014

Ongepaste eerlijkheid

Een van de mooiste eigenschappen van mensen met het syndroom van Asperger is dat zij altijd #eerlijk zijn. Feiten zijn een houvast. Iets is, zoals zij het zien en niet anders. Ergens doekjes omheen draaien is praktisch onmogelijk. Iets is waar of niet waar. In het geval van mijn zoon is er nog wel de mogelijkheid dat hij de waarheid tijdelijk achter houdt, maar wanneer ik ernaar vraag, zal hij altijd eerlijk zijn.

Zo heeft er wel een handje van om dingen te doen die niet mogen, maar dat zal hij ten alle tijden vertellen. Vorig jaar heeft hij een keer met een vriendje kauwgom gepikt uit de lokale Albert Hein. Het was het idee van het vriendje en het vriendje zelf durfde niet. Zoals een echte #Aspie betaamt heeft mijn zoon deze taak op zich genomen... want gevaren ziet hij niet.
Een dag later vond ik kauwgompapiertjes en nog een kauwgompje in verpakking in zijn jaszak.... Jaszakken worden hier dagelijks gecontroleerd, omdat er werkelijk van alles gevonden wordt op straat en dit MOET mee. Voor ik er erg in heb loopt hij met een halve kilo stenen te zeulen en dus halen we elke dag de zakken leeg. Maar dat terzijde.
Op mijn eerste vraag "Hoe kom jij aan deze kauwgom?" Was zijn eerste antwoord dat dit van een vriendje was. In principe klopt dit wel, want hij had de kauwgom immers voor zijn vriendje gepikt.
Bij doorvragen probeerde hij er eerst nog onderuit te komen door te zeggen dat ze dit van de moeder van het vriendje hadden gekregen. Dit vond ik nogal vreemd, omdat, wanneer ik zelf een kauwgompje zou geven, ik ieder 1 zou geven en niet een hele rol..... Ik zag overigens ook al aan zijn gezicht dat er iets niet klopte aan het verhaal.
Tranen...... "Mama, ik wil het je wel vertellen, maar ik ben zo bang dat je heel boos gaat worden".
En toen kwam het verhaal. Ik was boos, maar ook blij dat hij uiteindelijk toch weer eerlijk was.
We zijn samen naar de supermarkt gegaan, waar hij heeft opgebiecht wat er gebeurd was en hij heeft de kauwgom alsnog uit zijn eigen spaarpot vergoed aan de kassa. De moeder van het vriendje heb ik uiteraard ook op de hoogte gesteld.

Hij houdt het soms wel een tijdje achter, maar de waarheid komt ALTIJD boven water. Wat de eerlijkheid lastiger maakt, is dat zij dus ook heel moeilijk geheimpjes kunnen bewaren. Het is niet dat hij het niet begrijpt dat iets een verrassing moet zijn en dus even een geheimpje moet blijven, maar hij KAN het gewoon niet lang volhouden. Het kopen van een verjaardagscadeautje of een iets anders voor mijn partner, doe ik gewoonlijk dan ook heel kort van te voren. Dan hoeft het niet zo lang geheim te blijven.
Mijn zoon heeft inmiddels wel een aantal oplossingen bedacht voor het bewaren van geheimpjes. Zo heeft hij bedacht dat je het WEL aan iemand anders kunt vertellen. Wanneer een geheim eenmaal gedeeld is, is het niet echt meer een geheim en kan hij er met iemand over praten. Dat lucht op.

#Eerlijkheid heeft natuurlijk niet alleen te maken met het bewaren van geheimen of stiekem iets doen. Het heeft ook te maken met dingen die je al dan niet tegen iemand kunt zeggen. Op de een of andere manier zit dit bij "gewone" mensen ingebakken. Wanneer iemand ergens zijn best voor heeft gedaan, maar je vindt het niet lekker of niet leuk of wanneer iemand er anders uitziet, dan ZEG je dat gewoonlijk niet, omdat iemand zich dan gekwetst kan voelen. Mijn zoon ziet dat toch anders. Wanneer iets niet lekker is, zegt hij dat gewoon. Bij ons thuis is dat niet erg, maar lastiger wordt het wanneer hij bijvoorbeeld bij de slager een stukje worst krijgt en ronduit keihard door de winkel roept dat "die worst echt gatverdamme is!" Of wanneer we in de supermarkt achter een dikke dame staan en hij op vol volume opmerkt dat "die mevrouw echt veel te dik is en waarschijnlijk te vaak naar Mac Donalds gaat!" Dit zijn voor een moeder genante momenten kan ik melden. De bedenkelijke blikken die je dan als moeder toegeworpen krijgt zijn echt niet leuk, maar daar kan ik ondertussen steeds beter tegen.
Ik zie het zo:
Ik ga er niet over wat er uit de mond van mijn zoon komt. Ik heb hem wel degelijk opgevoed, maar hij is gewoon eerlijk en als je niet tegen eerlijkheid kunt, gepast of ongepast, dan is dat jouw probleem, niet dat van mij.
Hij is gewoon wel eerlijk! Want "wij" denken dit soort uitspraken wel, maar zeggen het niet. Is dat eerlijk? Is dat netjes? Nu ik door de ogen van mijn autistische zoon leer kijken, vraag ik mij dat steeds vaker af.
Zeggen dat je vindt dat iemand er bijvoorbeeld leuk uitziet, wil nog niet zeggen dat je dat ook echt vindt.
Mijn zoon heeft mij er dan ook wel eens op betrapt dat ik iets tegen iemand zei, terwijl ik dat eigenlijk niet vond. Grappig genoeg kwam hij later wel navraag bij mij doen hoe het zat... "Vond je dat nou echt?... En waarom zeg je het dan?" Hij kan er niet zoveel mee... en ik vind het lastig uitleggen....

Vandaag ook weer een gevalletje eerlijkheid in de supermarkt ondervonden. Wij zagen een meneer met hele korte benen lopen... Mijn zoon en ik stonden bij de kassa en de man sloot aan in een andere rij.
Mijn zoon staart naar de man en zegt doodleuk: "Kijk mam, die meneer heeft ECHT korte benen! Dat ziet er toch wel heel raar uit hè... zou hij geen hele benen hebben?"
Razendsnel denk ik na hoe ik me hieruit ga redden.....
Aan blijven staren is geen optie... Ik weet niet wat die man mankeert, dus ik kan het ook niet uitleggen....
Ik besluit als volgt te antwoorden: "Ik weet niet wat er met die meneer is.... Als je het graag wilt weten, moet je het aan hem vragen". Zonder enige aarzeling stapt mijn zoon op de man af:
"Meneer, mag ik u wat vragen?"
"Natuurlijk", zegt de man, terwijl hij ondertussen naar mij kijkt.
Ik kijk verontschuldigend terug.
"Wat is er met jouw benen, waarom loop jij zo raar?" vraagt mijn zoon.
De man antwoord dat hij zo geboren is en dat hij zijn knieën gebruikt als zijn voeten.
Hij lacht er vriendelijk bij, wanneer hij aan mijn zoon uitlegt hoe het zit en ik voel me gerustgesteld.
Ergens krijg ik het vermoeden dat deze man de eerlijkheid van mijn zoon kan waarderen en ik ben blij met mijn instant-oplossing voor dit voorval. Ook ik krijg nog een glimlach van de man.
Nadat mijn zoon het voor hem bevredigende antwoord heeft gekregen, komt hij weer bij mij in de rij staan...
"Die heeft OOK een #handicap" legt hij mij uit......




Geen opmerkingen:

Een reactie posten